एक बरीच जुनी 'मुसलसिल' गझल सापडली, जेव्हा मी कॉलेजमधे शिकत होतो तेव्हाची -- 'ब्लॅक होल' या शास्त्रीय(!) विषयावर केलेली :) गझल म्हणता येणार नाही, पण तरी मांडण्याची चूक करत आहे, याबद्दल क्षमस्व!

ब्लॅक होल मधून प्रकाश पण बाहेर पडू शकत नाही, त्यात तारे लोप पावतात, त्यातून नाश आणि निर्मिती होते, या कल्पनांवर आधारितः
========================================
कुट्ट पडद्याआड कोणी थाटला संसार आहे,
का अनंताच्या तळाशी साचला अंधार आहे?

काळजाच्या कोपर्‍यांची की छबी विस्तारली, का
काळ ज्याच्या उंबर्‍याशी थांबला ते दार आहे?

का प्रकाशाच्या अघोरी कृष्णकृत्यांच्या भयाने
स्वाभिमानी तारकांनी मांडला जोहार आहे?

दूर कर्त्याच्या अभागी आंधळ्या डोळ्यातल्या का
आर्त काळ्या आसवांनी छेडला मल्हार आहे?

षड्ज-पंचम विलय-उत्पत्तीतले झंकारताना
बंद ओठी का स्वयंभू दाटला गंधार आहे?

गुंतणारे यात सारे आपुले हरवून जाती
हा तुझ्या बेबंद केसांचा खुला संभार आहे!

- क्षमस्व!
अलखनिरंजन