हुरहुरत तूही नि मीही तगमगत...!
राहिलो एकेकटे दोघे जगत...!
जागवत बसलो स्वतःला व्यर्थ मी
मीच माझे ऐकले नाही स्वगत...!
गंध उडतो; रंगही पडतो फिका...
शेवटी सार्‍या फुलांची हीच गत...!!
आणखी, माझ्या जवळ ये, आणखी...
तू जरी आहेस ह्रदयाच्या लगत...!
कोळसा समजून ज्याला फेकले
दूर तेथे राहिला तो झगझगत...!
मी विचारू कोणत्या झाडास हे -
`रोपटे माझेच का नाही तगत...?`
मी दिले सोडून स्वप्ने पाहणे...
आस मी कुठलीच नाही बाळगत...!
संकटांनो, वादळांनो या तुम्ही -
- या तुम्ही...! नाही अता मी डगमगत...!
संपली राज्ये नि साम्राज्ये किती...
हीच बाबा, हीच आहे, कालगत...!
शांत बाहेरून मी वाटे जरी...
नेहमी आतून असतो धगधगत...!
चीज मी चोरीस गेलेली जणू...!
मज कुणी केलेच नाही हस्तगत...!!
- प्रदीप कुलकर्णी
No comments:
Post a Comment